Chansons Hommages PB

Chansons Hommages PB Marc Lavoine

Chansons Hommages PB Serge Gainsbourg

Deze hommage was in 2021 te beluisteren bij FM op 5 en Entre Nous

Chansons Hommages PB Mike Brant

Begin jaren ‘70 verkoopt de Frans-Israëlische zanger Mike Brant meer platen dan Joe Dassin en Michel Sardou. Met zijn lange uiterlijk, unieke stem en romantische nummers brengt hij de harten van teenermeisjes op hol. In korte tijd groeit hij uit tot een cultfiguur.
Op zaterdag 13 mei besteedt chansonkenner Paul Boerboom aandacht aan Mike Brant in zijn wekelijkse hommage op NPO radio 5 in het programma FM op 5 van Felix Meurders.
Mike Brant, zijn echte naam is Moshe, wordt geboren in 1947 in een Joods vluchtelingenkamp op Cyprus. Bijna de hele familie is omgekomen tijdens de Shoa. Tot zijn vierde jaar praat hij niet. Zijn ouders denken dat hij doofstom is. En dan, als een wonder, opent hij zijn mond. Op zijn 15e wil hij zanger worden. Hij wordt aangenomen bij het Karmon gezelschap in Tel Aviv en reist de wereld over. In Teheran ontmoet de Franse sterren Sylvie Vartan en Carlos. Zij introduceren hem in de Parijse muziekscène. Zijn meest bekende nummer wordt: Laisse moi t'aimer. De successen volgen elkaar op.
In 1973 wordt Israël aangevallen tijdens Jom Kipoer. Mike gaat terug om te zingen voor de soldaten aan het front. Later blijkt dat Mike lijdt aan het “tweede generatie syndroom”. Hij droomt over de verschrikkingen van de concentratiekampen. Het  leven wordt ondraaglijk. In april 1975 springt hij van het balkon van het Parijse appartement van een vriendin. De val is fataal.
Zijn fans in Frankrijk en Israël kunnen het niet geloven. Mike Brant ligt begraven in Haifa, maar zijn talent leeft voort.

Chansons Hommages PB Camélia Jordana

De Franse Amy Winehouse.  
 
Zo wordt ze genoemd: Camélia Jordana
 
Geboren in 1992 in Toulon. Moeder was Algerijnse, vader Berbers.
 
Haar talent werd ontdekt in het programma La Nouvelle Star France, de franse variant van idols. Ze vertolkte Marilyn Monroe´s “I wonna be loved by you”. Ze was pas 16.
 
Al snel volgde haar eerste soloalbum met onder andere het chanson: Cést moi.
 
Camélia Jordana is uitgegroeid tot een "influencer" voor jonge vrouwen. Ze staat voor feminisme en is kritisch op witte macho mannen.
 
Ze is er trots op dat ze vrouw is, zeker in de huidige tijd. Haar harde uitspraken leiden soms tot discussie. Zo veroordeelde scherp ze het politiegeweld tegen Noord Afrikanen.
 
In haar muziek gebruikt ze haar artistieke vrijheid om haar denkbeelden uit te dragen, zoals in het chanson “Femmes”
 
“Oh femmes soyons fière ... laten we trots zijn”
 
Of het lied “si j'étais un homme” waarin ze zingt:
 
‘’Als ik een man was, dan zou ik om vergeving vragen ...
voor het ontketenen van oorlogen … Ik zou mijn stem gebruiken … niet bang zijn om mijn angsten te uiten.
 
En ze spreekt ze haar liefde uit voor mannen die haar in tranen doen uitbarsten en die doordringen tot haar ziel in : Les Garcons
 
Behalve zangeres is Camélia Jordana een succesvolle actrice.  Zo werd ze bekroond met een cézar, de franse oscar, voor grootste vrouwelijke belofte in de film Le Brio.
 
Morgen is er aandacht voor Camélia Jordana bij NPO radio 5 in het programma van Felix Meurders

Chanson Hommages PB Nicolle Croisille

Nicolle Croisille
Interprète in hart en nieren
Als jong meisje wilde ze dansen. Ze was amper 20 toen ze werd uitgenodigd om te dansen in de Parijse revue van Joséphine Baker.
Ze flirtte als zangeres met de jazzwereld in de V.S., net als haar voorbeelden Judy Garland en Sarah Vaughan. Dit is Nicolle Croisille met haar interpretatie van
Gone with the wind
Ze trad op in de Playboy club in Chicago. Het werd haar verboden met zwarte artiesten contact te hebben en ze weigerde als bunny verkleed te gaan. Nicolle keerde terug naar Frankrijk.
Ze trad op met Claude Francois, zoals hier in een cover van de song Woopy
Haar carrière als zangeres raakte in een stroomversnelling toen ze de filmregisseur Claude Lelouche en componist Francis Lai ontmoette.
Lelouche gaf haar een advies dat een keerpunt zou zijn in haar carrière:
https://youtu.be/Ef2L4W2rODU
Dat je ongeloofwaardige noten zingt, dat kan me geen niks schelen! wat mij interesseert is dat je een verhaal vertelt en dat ik jouw emotie voel.
Claude Lelouche regisseerde in 1966 de film Un homme et une femme. Nicolle Croisille werd uitgenodigd om het titelnummer te zingen, in een duet met de zanger Pierre Barouh op muziek van de componist Francis Lai
Later vertelde Croisille dat ze op het moment van opnemen nog geen tekst hadden.
De zangeres improviseerde met de legendarische woorden dabada laten horen
Nicolle Croisille dweepte met Léo Ferré en droeg een lied aan hem op: Leo
C’est une chanteuse extraordinaire
Het is een buitengewone zangeres zou Ferre zeggen.
Een mix van Dalida en Greco.
Een greep uit de successen van Nicolle Croissile:
Une femme avec toi
en
Parlez-moi de lui
en
Téléphone-moi
 
Terug naar regisseur Claude Lelouch, componist Francis Lai en Nicolle Croisille
Hun samenwerking na de film `un homme et une femme´ ging door … en bereikte een hoogtepunt in 1981.
Lelouche regisseerde één van de grootste Franse films allertijden, Les Uns et les Autres: een prachtig epos over de geschiedenis van vier families uit Rusland, Duitsland, Amerika en Frankrijk, ren verhaal dat zich afspeelt tussen 1936 en 1980. De hoofdpersonen hebben één onderwerp met elkaar gemeen: muziek.
Nicolle Croisille mocht de titelsong zingen op muziek van Francis Lai.
Dit is Les Uns et les Autres.

Chansons Hommages PB Bernard Lavilliers

Bernard Lavilliers
De globetrotter
Op zijn 19e vertrok hij naar Brazilië.
Het was de tijd van de MILITAIRE DICTATUUR
De Braziliaanse meesters Tom Jobim, Joao Gilberto en Chico Buarque da Hollanda waren zijn grote voorbeelden. 
Muziek en poëzie waren kunstvormen om zich te verzetten tegen de dictatuur.
Én Lavilliers zou zich verzetten! Hij was boos! En nog steeds! Pas nog kwam hij met een single “toi et moi”.
Met daarin het volgende COUPLET:
Il y a ceux qui rêvaientDe dictature militaireCes connards amnésiquesM'ont foutu en colère
ER ZIJN MENSEN DIE DROOMDEN VAN EEN MILITAIRE DICTATUUR.
DEZE AAN GEHEUGENVERLIES LIJDENDE KLOOTZAKKEN
HEBBEN MIJ VERDOMME BOOSGEMAAKT.
De globetrotter Bernard Lavilliers nestelt zich vaak voor een tijd in een land, ademt de atmosfeer en de cultuur, en SLUIT ZICH AAN  BIJ ALDAAR BEKENDE muzikanten.
Zoals in Angola met de zanger Bonga in het chanson:
Angola
En OP Jamaica WAAR HIJ DE STUDIO INDOOK  met een icoon van de reggae Jimmy Cliff VOOR het lied:
Melody Tempo Harmony.
 
Bernard Lavilliers, de arbeiderszoon uit St. Étienne komt zijn leven lang op voor de arbeiders.
Gouden handen hebben ze, die arbeiders.
Les Mains d’Or.
Het is duidelijk, Hij steekt zijn politieke voorkeur niet onder stoelen of banken.
 
ZO ondersteunde Lavilliers OOIT François Mittérand tijdens diens verkiezingscampagne.
President Mitterand vroeg hem later op audientie OP het Élysée: 'En Bernard, waar hou jij je mee bezig op dit moment?' Hij antwoordde: 'Ik zing zoals gewoonlijk over verloren zaken op tropische muziek.'  Het zou zijn adagium worden die leidde tot de titel van zijn album: Causes Perdues et Musiques Tropicalles, Verloren Zaken en Tropische Muziek.
 
Léo Ferré, de anarchist, is zijn voorbeeld
Net als Ferré zet Lavilliers zich af tegen gevestigde orde, zoals in:
Corruption
 
Zijn grootste succes volgde uit een samenwerking met de zangeres Nicoletta:
 "Idées noires
 
LAVILLIERS VINDT DAT Niet ALLES IS verloren, hij heeft naar eigen zeggen nog hoop.
Bernard Lavilliers zingt erover in het chanson L’espoir, samen met de zangeres Jeanne Cherhal.
Het motto : Wat als de hoop terug zou komen … et si l´espoire revenait
 
BERNARD Lavilliers is inmiddels meer dan 50 jaar actief en vecht onverminderd door voor verloren zaken met de voor hem zo typerende tropische klanken.
Het chanson Le coeur du monde is daar een voorbeeld van.
GEZONGEN DOOR de globetrotter Bernard LavillierS:

Chansons Hommages PB Marcel Amont

Chansons Hommages PB Nicoletta

Chansons Hommages PB Sacha Distel

Hij startte als jazz gitarist : Sacha Distel
Geïnspireerd door zijn oom, de beroemde componist en dirigent Ray Ventura, de jongste broer van zijn moeder.
Hij leerde gitaarspelen van Henri Salvador, die in het orkest van oom Ray optrad.
In 1956 nam hij een album op genaamd Sacha’s Guitar met daarop alleen maar instrumentale nummers, zoals:
 
No1 for Sacha
 
Gitaar spelen was niet genoeg voor Sacha. Hij wilde zingen!
 
Een eerstvolgende album heette daarom Sacha Distel Chante, met daarop:
 
"Scoubidou"
 
 
De knappe Distel was een playboy, populair bij de dames. En niet de minsten. Zijn grootste verovering was Brigitte Bardot, aan wie hij een lied opdroeg:
 
Brigitte
 
Zijn faam leverde hem een gastoptreden op in de show van Ed Sullivan, waar hij opende met Burt Bacharach’s lied “Raindrop keep falling on my head”. Eerder had hij met dit nummer al succes behaald in Frankrijk Toute la pluie tombe sur moi
In de voetsporen van Ed Sullivan lanceerde Sacha distel zijn eigen show, de Sacha Show, waarin hij menig bekend artiest welkom heette, zoals Dionne Warwick en Mireille Mathieu.
Distel blonk uit met leuke teksten, zoals: Oui oui oui oui en Ouah, Ouah, Ouah.
Op 28 april 1985 werd hij het slachtoffer van een vreselijk auto-ongeluk, waarbij actrice Chantal Nobel ernstig gewond raakte.  Ze bleef levenslang gehandicapt.  Sacha Distel werd veroordeeld tot een maand voorwaardelijke celstraf. Speciaal voor Chantal schreef hij het chanson: "Et Je Pense à toi".
De levenskunstenaar Sacha Distel ging door tot het einde. 3 jaar voor zijn dood speelde hij in London nog de hoofdrol in de musical Chicago. Hij overleed aan op 71-jarige leeftijd kanker op 22 juli 2004.
Zijn lijflied "La Belle Vie" zou gecoverd door Tony Bennett als "The Good Life" en door diverse andere artiesten waaronder die andere ster die van het goede leven hield: Frank Sinatra.
Deze hommage was onlangs te beluisteren bij FM op 5 en Entre Nous.

Chansons Hommages PB Indila

Indila - L’enfant du monde
“Ik ben een kind van de wereld, geboren in Parijs, met in mijn hart Algerije, Cambodja, India en alle andere nationaliteiten in de wereld.”
Zo liet Indila weten in een interview met Figaro TV.
Op haar zesde stond ze voor het eerst op het podium op de kleuterschool.
In februari 2014 bracht Indila haar eerste album uit, Mini World, een doorslaand succes met onder andere de chansons Tourner dans le vide en Love Story.
Bij het schrijven van haar bekendste chanson "Dernière Danse" werd Indila geïnspireerd door het lied "Parce que tu crois" van Aznavour. Het gaat over een vrouw die liefdesverdriet heeft en zich eenzaam voelt na een stukgelopen relatie. Ze danst met de wind, de regen door de straten van Parijs... maar het is haar laatste dans,  uiteindelijk vliegt ze weg, bang dat de pijn te sterk wordt.
Deze hommage was op 28 januari te beluisteren bij FM op 5.