Chansons Hommages PB

Jacques Brel - vervolg over zijn laatste jaren

Jacques Brel
"De grootste persoonlijkheid van het chanson" aldus Georges Brassens, in een emotioneel interview kort na Brel's overlijden op 9 oktober 1978.
In mijn eerste hommage aan Brel vertelde ik hoe hij, in 1954 huis en haard verliet om zijn muzikale droom na te jagen in Parijs.
Brel groeide uit één van de 3 grote B´s van het chanson samen met Barbara en Brassens.
Hij was een avonturier. Na een korte, indrukwekkende, zangcarrière probeerde hij het als filmregisseur en reisde hij later de wereld over met zijn zeilboot.
Zijn laatste jaren bracht hij door op de eilandengroep Les Marquises, in Frans Polynesië. Hij werd er piloot. Met zijn vliegtuigje transporteerde zieke eilandbewoners naar het dichtsbijzijnste hospitaal in naburige Tahiti.
Het chanson Les Marquises is geschreven in deze periode.
Brel wist dat hij zelf ziek was. Zijn longkanker werd hem fataal. Hij overleed op 49 jarige leeftijd.
Zijn nagedachtenis is immens. Zo vertelde zanger Patrick Bruel mij in een interview:
"Il m´a insouflé la force de l´ínterprétation.D´aller jusqu´au bout de son énergie, de ces limites"
Hij heeft mij de kracht van de interpretatie ingefluisterd, om alles te geven, de grenzen op te zoeken.
Brel ligt begraven op de Marquisen, de plaats waar hij het meest gelukkig was.
 

Julien Clerc - Ce n'est rien (in duet met ZAZ)

Één van de grootste talenten van zijn generatie. 
Begin jaren '70 stond hij in de schijnwerpers tijdens de Franse versie van de musical Hair.
Als kind van gescheiden ouders werd hij tussen twee werelden op en neer geslingerd. Hij zingt daarover in het lied "Double enfance".
Hij wordt ook.wel.de vibrato van het chanson genoemd. Die unieke stem bijvoorbeeld goed te horen in zijn chanson "Femmes..  je vous aimes".
Meer dan een halve eeuw in de top van de hitlijsten met 27 albums, een icoon in de Franse muziekwereld.
Op zijn meest recente album Les jours heureux brengt hij een hommage aan andere iconen die hem geïnspireerd hebben, zoals Montand,, Barbara en Trenet.
Zijn lijfspreuk : Liedjes schrijven is als de liefde, hoe meer je schrijft hoe meer je moet schrijven.
Het is niets ...Ce n'est rien
 
 
 
 

Yves Duteil met Tarentelle

Zoufris Maracas

Hun genre is wereldmuziek, in het Frans: La musique du monde.
 
Zij brengen een aanstekelijk repertoire met gebruik van opzwepende internationale ritmes van Zuid-Amerika tot Afrika.
 
Zoufris Maracas
 
De groep telt 9 leden. De zanger heet Vincent Sanchez:
 
Zoufris Maracas begon zen kleine 20 jaar geleden met optredens in de metro van Parijs.
 
Vanuit zijn luie stoel in Sète in het Zuiden van Franrijk staat hij mij te woord. Sète de stad van de grote Georges Brassens. Brassens is een voorbeeld voor Vincent.
 
Sanchez, komt uit een Spaanse familie die zich begin 20e eeuw in Frankrijk vestigde om er te werken.
 
Hij voelt zich Fransman.
 
Tegelijk voelt hij veel verwantschap met de families van de gastarbeiders uit verschillende landen.
 
Dans mes rêves je me dit, si je gagnais plein d’argent … j’aimerais construire des bâtiments des centres d’accueil a Calais… In mijn dromen, zeg ik, als ik genoeg geld zou verdienen, zou ik opvangcentra bouwen voor de vluchtelingen in Calais.
 
Zoufris Maracas
 
Zoufris is slaat op Algerijnse werknemers die na de tweede oorlog naar Frankrijk kwamen helpen met de wederopbouw.
Ils sont venu pour aider la France, zegt Vincent.
 
Het woord Maracas duidt op het Zuid-Amerikaanse instrument de sambabal. 
 
 
 

Charles Aznavour - La mamma voor moederdag

Michel Sardou

Dalida

Dalida
 
Één van dé grootste Franse zangeressen van de 20e eeuw, van Italiaanse origine, geboren in Egypte.
 
La vie m'est devenu insupportable
Pardonnez-moi
Het leven is me ondraaglijk geworden,
Vergeef me  
 
Met deze woorden nam ze afscheid op 3 mei 1987 op 54 jarige leeftijd.
 
Haar leven lang had ze gesmeekt om liefde, zo blijkt uit de biografie uitgegeven door haar broer Bruno (alias Orlando), 25 jaar na haar overlijden.
 
Niet voor niets werd het lied Un po d'amore, een cover van Nights in White Satin van The Moody Blues, gekozen als titelsong voor een film over Dalida’s leven.  De tekst bevat de volgende strofe in het Italiaans:
 
Lo te prego, io te chiedo
Un po d'amore per me
Alsjeblieft, ik vraag het jeEen beetje liefde voor mij  
 
Haar vader werd tijdens de tweede wereldoorlog gevangen genomen en belandde in een Engels strafkamp. Hij keerde terug als een gebroken man en had geen oog meer voor zijn dochter.
 
Dochter Iolanda, de latere Dalida, hoorde Rina Ketty’s chanson j'attendrai op de radio. Later zou ze het zelf zingen.
 
Ze werd actrice en probeerde haar geluk in Parijs. Daar slaagde ze, weliswaar niet als actrice, maar als zangeres.
 
Dalida brak door bij het grote publiek in 1956 met een Franse versie van het Napolitaanse volksliedje: Bambino Guaglione
 
In juli 1958 had ze maar liefst 5 chansons in de Franse top 10.
 
Dalida was kortstondig getrouwd met Lucien Morrise de directeur van Europe 1. Zo kreeg ze de Franse nationaliteit.
Er waren veel minnaars.
De zanger Luigi Tenco. Samen traden ze op tijdens het festival van San Remo
Luigi verloor en bracht zichzelf om het leven. Dalida was verbijsterd en zou Luigi’s liedje Ciao amore, Ciao nog vaak zingen.
 
Ze werd zwanger van de jonge Italiaanse student Lucio. Wanhopig pleegde ze abortus en kon geen kinderen meer krijgen. Dalida droeg later het chanson Il vennait d'avoir 18 ans aan Lucio op
Dan was er de acteur-zanger Alain Delon  In het lied "parole parole" maakt hij haar het hof. Dalida laat hem een blauwtje lopen en roept: woorden woorden. In het echte leven hadden ze wel een relatie.
Dalida was 33 jaar actief. Ze leed aan depressies. Haar vertolking van Serge Lama's "je suis malade" wordt vaak gebruikt om dat te illustreren.
 
Haar leven eindigde weliswaar in mineur, haar concerten daarentegen altijd oogewekt met haar meest verkochte chanson, Gigi l’amoroso.
 
Dalida werd geliefd door haar fans. In het jaar van haar zelfdoding was ze de meest genoemde Franse persoon in de media, na de Gaulle en Napoleon.

Rose Keren Meloul

Jane Birkin

Claude Nougaro