Chansons Hommages PB Esther Galil

VREDE, dat is een terugkerend thema in het werk van Singer-Songwritter: ESTHER GALIL

Haar vader has een Spaans Joodse achtergrond. Moeder een Marokkaans Joodse.

Het gezin van 12 kinderen vestigde zich na de oorlog in Haifa in Noord-Israel om mee te bouwen aan de nieuwe staat.

Esther bracht een tijd door nin een Kibboets bij Ashkelon.

Net als haar opa zong ze in een koor in de Synagoge.

Ze viel op!

Haar Joodse achtergrond is goed te horen in het chanson: Shalom dis-moi Shalom.

Ze werd aangenomen BIJ DE beroemde dans- en muziek-groep Lakat Karmon in Tel Aviv en zomg folkloristische Joodse muziek 

Haar vrienden adviseerden haar na te denken over een zangcarrière. Haar stem hield volgens hen het midden tussen die van Mahalia Jackson, Aretha Franklin en Janis Joplin.

Op tournée in Frankrijk leerde ze de eveneens Joodse zanger Mike Brant kennen. Ze trok bij hem in

Esther kreeg een platencontract

In 1971 wordt haar chanson Le jour se lève voor het eerst op de radio gedraaid

Naar verluidt zou Mike, terwijl hij zich aan het scheren was vanuit de badkamer, geroepen hebben:

Dat wordt jouw doorbraak

Hij had gelijk, Het chanson werd een daverend succes en bereikte de top van de hitlijsten

Ze werd bekend.

Frankrijk bleek echter te klein voor de multiculturele Esther Galil. Ze woont nnu al 2 decennia in Los Angeles.

Esther verloochend haar Marokkaanse achtergrond niet ... in het lied het ´lot´: El Mektou

Haar streven naar vrede gaat door. Ze verzette zich tegen de oorlog in Irak, tegelijkertijd met onder meer Niel Young en Bruce Springsteen en ze bracht het lied: We Have a Dream

Esther Galil is behalve SInger-Songwritter ook een begenadigd schilderes. Ze exposeert in verschillende galaries in Los Angeles en presenteert haar schilderijen online met muzikale ondersteuning. Een terugkerend thema hierbij is “changing hell to paradis” op zoek naar een betere wereld, een regel uit haar lied Missing you

Haar grootste chanson Le jour se lève zou vaak gecovered worden, omder andere door Patricia Kaas en Garou.